Despois de Sófocles terlle dado forma canónica ao tema ou, mellordito, ao misterio de Edipo, sucédense ao longo da Historia de Europa,e de forma máis ou menos continua, outra visións do dito misterio:desde Séneca, no século I d. C. até Heiner Müller, na segunda metadedo XX, pasando por Corneille, Cocteau, Yeats ou Gide, por citarmossó algús nomes.Tamén os músicos, os pintores e os cineastas teñen sentido a chamadado drama e, naturalmente, os directores de escena, que continúanaportado innúmeras olladas da que é, talvez, a creación máispróxima á natureza humana.Ademais das obras dos escritores e dos artistas, desde mediados doséculo XIX vimos asistindo a un tratamento científico do caso; mitólogos,antropólogos, filólogos e mesmo psiquiatras procuran con cadansúaferramenta unha explicación do dito misterio, non só indagandonas orixes do mito, mais tamén tratando de reduciren a figura de Edipoa un único significado.Nas páxinas de Alborada de Edipo, o autor afástase de calqueramétodo ou escola interpretativa e achégase, da man do coñecementoe da intuición poética, ao enigma que tanto interese leva espertado, econtinuará a espertar, no mundo occidental.Mais a súa intención non é comprender Edipo, porque sabe que oRei de Tebas, igual que o Príncipe de Dinamarca, Sigfrido, o CapitánAhab, Frankenstein, Superman e outras imaxes da mesma criatura, resístensea seren comprendidos. Eles están aí, diante e detrás dos nososollos, non para seren convertidos nun teorema, mais para provocarena ansia de procura, de encontro ou de debate, en fin, de vida.